Pomysł był interesujący: dwoje zakochanych w sobie bohaterów, rozłączonych na blisko 20 lat, którzy próbują odnaleźć się nawzajem, wędrując między światem rzeczywistym a światem, w którym jest rok 1Q84 i na niebie świecą dwa księżyce. Jeśli dodamy do tego, że Tengo i Aomame mają co nieco na sumieniu oraz że odkrywają tajemnice podejrzanego religijnego kultu w towarzystwie dziwnej nastolatki, powieść może wydawać się jeszcze bardziej zachęcająca. Właśnie, może. Spotkałam się z wieloma pochlebnymi komentarzami na temat zarówno "1Q84", jak i samego autora, i to głównie one zachęciły mnie do sięgnięcia po tę pozycję. Ale teraz, po przeczytaniu pierwszych dwóch tomów uważam, że Murakami wybrał ciekawe składniki, tylko niewłaściwie je połączył. Na kartach powieści czytelnik odnajdzie kiepsko napisane sceny łóżkowe, a także irytujące opisy biustu każdej pojawiającej się kobiecej postaci (nie wiem, co to ma wnosić do samej historii). W dodatku Murakami lubuje się w szczegółowym opisywaniu każdej, nawet błahej, czynności wykonywanej przez bohaterów, a częste powtórzenia tej samej informacji na różnych etapach powieści po pewnym czasie stają się irytujące. Czy Murakami uważa, że jego czytelnicy nie czytają ze zrozumieniem i należy im przypominać coś, o czym była mowa kilka stronic wcześniej?

"1Q84" polecam jedynie osobom już zakochanym w prozie Murakamiego (może jesteście w stanie doszukać się w niej większej ilości pozytywów), ja miałam to nieszczęście, że z jego powieści ta jako pierwsza trafiła w moje ręce - i był to nie tyle maraton, co bieg z przeszkodami. Murakami, który sam regularnie bierze udział w maratonach, przygotował nie lada wyzwanie dla swoich czytelników. Tak jakby chciał sprawdzić, kto może pochwalić się wystarczającymi pokładami cierpliwości i determinacji, by przez tę powieść przebrnąć. Może osoby mające wcześniej kontakt z innymi książkami tego autora przeszły odpowiedni "trening", by w tym biegu wziąć udział; pozostałym nie polecam.