(...)W "Krawędzi światła" w kształcie poetyckim Jadwiga Dorr wchodzi w świat poetyki egzystencjalnej, ujawniając, jako twórca o wyjątkowej wrażliwości - sfery rzadko zauważalne dla przeciętnego ucha i oka.
Pracowicie formuje misterną siatkę pytań dotyczących związków człowieka z człowiekiem, ze światem natury, jednostki ze wspólnotą Macierzy, tak często inkrustowanych uczuciem nostalgii ("Gdzie jesteś, Ojczyzno",
"Rozmyślania nad starymi notatkami"). Pojawiają się tu uczucia moralnego niepokoju, pytania o związki między naturą a problemami etycznymi, a przede wszystkim dyskretnie manifestuje się nadzieja, że świat gwałtu i terroru ma alternatywę w postaci piękna, sztuki oraz filozofii miłości i dobra.

[Włodzimierz Wójcik, Liryka i nostalgia, "Rota", 1996, nr 1-2, s.148.]