Zarówno Samuela Raveta, jak i Lygię Fagundes czy Ivana Ângelo, uznać należy za reprezentantów opowiadania psychologicznego. (...) Ravet zerwał z tradycją. Niemniej jednak potrzebna była twórczość Rubema Fonseki i Clarice Lispector, aby brazylijskie opowiadanie mogło zostać osadzone we współczesności i głośno zamanifestować niewystarczalność takich wartości, jak niewinność i czysty liryzm, czego kontynuatorami byli także Edla van Steen - "Intymność", João Silvério Trevisan - "Dwa spadające ciała", Luiz Vilela - "Przy goleniu", Victor Giuduce - "Archiwum" oraz Fernando Sabino - "Żona sąsiada" i "Nagi człowiek" - pisarze, którzy w swojej twórczości stawiają pytania o wartość miłości, istnienia, sens uczuć, tożsamość seksualną czy konsumpcyjny styl życia klasy średniej. Ta różnorodność tematów, stylów i nurtów wśród twórców nowego pokolenia opowiadania brazylijskiego jest poniekąd gwarantem dojrzałości i uniwersalności literatury brazylijskiej, która nie traci jednak na spójności, wiążącej się z charakterystyczną cechą współczesnego społeczeństwa brazylijskiego - hybrydyzmem.

Ze "Wstępu"

[Instytut Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego, Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, 2007]