Dlaczego tak bardzo mi się podobała ta książka, napisana przez sędziwą już tłumaczkę Cortazara, autorkę mojej ukochanej powieści dla młodzieży "Przez ciebie, Drabie"?

Po pierwsze: dwoistość. Pozorna lekkość i niefrasobliwość, a jednocześnie - jakieś drugie dno, jakieś drzwi otwierające się na (duży) wymiar tej osoby. A także na tragizm życia: ostatni fragment o niemożliwej już miłości z Krzysztofem, trzecim mężem - bo starość... Obok tęsknoty za "szczęściem bezmyślności" - imponujące osiągnięcia intelektualne autorki.

Po drugie: sztuka niedopowiedzenia. Stwarzanie napięcia, ciekawości, luki, którą sami wypełniamy domysłami.

Po trzecie: niestereotypowość. Zarówno wydarzenia życia Chądzyńskiej, jak i jej reakcje na te wydarzenia są cudownie nieprzewidywalne.

Po czwarte: niepomnikowość. Widzi olbrzymów - takich jak Gombrowicz czy Cortazar - tak właśnie jak ich widzi. Cortazar to dla niej "wielkie chłopisko o duszy psa Draba":)

Po piąte: impresjonizm. Chwile, ludzie, miejsca, nieważne w jakim porządku, dotknięci, bez ambicji wyczerpania tematu. Ta książka to obraz , a nie remanent .

Nie wszystko o moim życiu (Chądzyńska Zofia)