Ćamil Sijarić (ur. 1913), współczesny pisarz jugosłowiański zamieszkały w Sarajewie, z wykształcenia prawnik, przez wiele lat pracował jako sędzia, później jako redaktor czasopism i radia. Pochodzi z dzielnicy Sanžak, leżącej na pograniczu bośniacko-serbsko-czarnogórskim; jej świat, gdzie styka się kilka kultur, narodowości i wyznań, opisuje w swojej prozie. Jest autorem czterech powieści: "Bihorci" ("Bihorczycy", 1955), "Kuću kućom čine lastavice" ("Jaskółki pod strzechą", 1962), "Mojkovačka bitka" ("Bitwa pod Mojkovačem", 1968) i "Ja, eunuch" (tytuł oryginału "Konak", 1971), oraz trzech zbiorków opowiadań: "Ram Bulja" (1953), "Zelen prsten na vodi" ("Zielone kręgi na wodzie", 1962) i "Naša snaha i mi momci" ("Bratowa i chłopcy", 1962).

"Ja, eunuch" to swojego rodzaju kronika czasów, gdy nowo utworzone państwo serbskie współistniało z upadającym światem muzułmańskim. Główny bohater, eunuch, były sługa haremowy, widzi te czasy poprzez pryzmat wydarzeń w domu swego pana, w dzisiejszym Belgradzie. W owym muzułmańskim domu sławnego niegdyś tureckiego feudała zderzyły się dwa światy, spotkali się przedstawiciele dwóch odmiennych kręgów tradycji, historii i kultury, co spowodowało ogromne zmiany, wskazało istnienie nowych wartości, obudziło w ludziach nieznane dotąd uczucia - miłość, poczucie godności i wierność - i w końcu doprowadziło do dramatu. Ten właśnie przełomowy okres opisuje Sijarić w typowym dla Orientu leniwym rytmie, jego powieść utrzymana jest w typowym stylu opartej na Koranie moralistyki.

[PIW, 1975]