W ramach akcji Nobliści przeczytałam kolejnego Noblistę. Nie sądziłam, że sięgnę po tę książkę - leżała spokojnie w domu i nikt jej nie czytał (mąż kupił ją ze względu na ładną okładkę i kuszący tytuł), ale na wszystko przychodzi czas. Tak więc zaczęłam czytać: Utrata El Dorado: Historia kolonialna (Naipaul Vidiadhar Surajprasad).

Dziwna to książka. Nie powieść, ale też nie do końca książka naukowo historyczna. Oparta na źródłach, ale dużo w niej ironicznych komentarzy autora. Przez jej strony przewija się wiele postaci, które mi - osobie niezorientowanej w zawiłościach południowoamerykańskiej historii - mówią niewiele albo zgoła nic. Czyta się przez to trudno, ale jednocześnie ciężko się oderwać, bo ironia historii ukazana przez Naipaula jest niemal urokliwa. Duże wrażenie robią pasaże na temat niewolnictwa, poszerzają horyzonty.

Doceniam zwłaszcza trud "odczarowywania" tych bardziej znanych kawałków historii i odmalowywania tych dużo mniej znanych albo całkiem zapomnianych. Epilog, gdzie autor opisuje swoje wspomnienia związane z Port-of-Spain dodatkowo pozwalają wybrzmieć całej opowieści. Dlatego trochę mnie dziwi niska ocena tej książki w biblionetce, ale z drugiej strony rozumiem - jeśli ktoś nastawia się na powieść, to może się rozczarować.

Dodatkowo - czyta się wybornie latem, kiedy świeci słońce i można na leżaku ostrożnie zjadać arbuza, żeby nie poplamić książki. Jakoś tak Trynidad, daleki przecież, staje się dużo bliższy. Nie bardzo wiem tylko, czy się z tego cieszyć, czy wręcz przeciwnie.