Ojej, jak inaczej wygląda las z góry! Nawet trudno określić, jak. Niby wielka łąka, taka wielka, że nawet końca nie widać. Chwieje się ta łąka, kołysze puszyście, szumi i mruczy coś z wiatrem. Jest kolorowa zielenią sosen i świerków, żółta zeschłymi liśćmi dębów i szara szarością nagich konarów i gałązek. Łąka jest dziurawa. To tak wygląda, jakby ktoś miejscami wysiekł ją ogromną kosą. Krótko wysieczone miejsca - to polanki. Od jednej takiej, największej, ciągnie się poprzez las biała szpara - to droga do wsi. Ta sama droga, którą Lela co dzień chodziła do szkoły wtedy, gdy była dziewczynką*.


---
* Maria Kędziorzyna, "Czar wielkiej sowy", Wydawnictwo Literackie, 1966, s. 58.