Dziwna to powieść: biorąc ją do ręki, już po kilku pierwszych stronach nabieramy przekonania, że obcujemy z prozą niecodzienną. Decyduje o tym zarówno oryginalna forma literacka utworu, jak i bogata wyobraźnia autora, znajdująca wyraz w prawdziwym fajerwerku pomysłów. Niezwykłe przygody zwykłego altowiolisty, egzystującego w dwóch wcieleniach - ludzkim i demonicznym - toczą się odpowiednio w dwu płaszczyznach: realnej i fantastycznej. Ale przede wszystkim jest to książka o talencie, o twórczych poszukiwaniach artysty zakochanego w muzyce.

Źródeł inspiracji autora, obierającego tę niepowszednią odmianę prozy, można by dopatrywać się w tym nurcie literatury rosyjskiej, gdzie owo wynoszenie się bohaterów ponad świat realny, w zestawieniu z konkretami życia, dodaje dziełu literackiemu barw satyrycznych ("Portret" i "Trumniarz" Gogola, opowiadania fantastyczne Dostojewskiego, wreszcie "Mistrz i Małgorzata" Bułhakowa).


W przedmowie do pierwszej publikacji powieści Orłowa znany radziecki kompozytor Rodion Szczedrin tak pisał o "Demonie z altówką" i jego autorze:

"Nie znam osobiście Władimira Orłowa, nie wiem nawet, czy ma on coś wspólnego z muzyką - a zresztą czy to takie ważne? Urzeka mnie bowiem wszystko, o czym pisze Orłow w swej powieści: odnoszę wrażenie, że mimo całej fantasmagorii mowa tu głównie o tajemnicach, zagadkach i fenomenach twórczości muzycznej. Muzyka jest, moim zdaniem, jednym z najbardziej złożonych i nie poddających się opisowi słownemu rodzajów sztuki. Z tej to przyczyny wszelkie wielowymiarowe asocjacje, alegorie, przesunięcia płaszczyzny czasowej, gogolowskie wyolbrzymienia, przebłyski motywów: Mozart - Salieri czy Faust - Mefisto, są adekwatne do architektoniki utworu, którego autor chce poruszyć sprawy tajemnic warsztatowych kompozytora lub wykonawcy, podjąć próbę słownego ujęcia istoty ich rzemiosła i źródeł natchnienia..."

[Wydawnictwo Literackie, 1986]