Wyobraź sobie, że jest środek nocy. Nagle budzi Cię głośne walenie do drzwi. Do Twojego domu wpadają żołnierze i dają Ci chwilę na spakowanie się. Od tego, co weźmiesz, będzie zależało Twoje życie. Prawie wywlekają z domu Ciebie i Twoją rodzinę. Nie wiesz, gdzie was wiozą i dlaczego. Pakują do pociągu pełnego przerażonych ludzi. Zaczyna się dramatyczna podróż w nieznane.

Trudno nam wyobrazić sobie taką sytuację, ale jeszcze kilkadziesiąt lat temu taki los spotkał wiele tysięcy ludzi, nie tylko Polaków, choć właśnie ich historie są nam najbliższe. Deportacje na Syberię skazanych na podstawie słynnego artykułu 58. radzieckiego kodeksu karnego zaczęły się 14 czerwca 1941. W ciągu kilku dni wywieziono około osiemnastu tysięcy osób. Jedną z takich historii opowiada Ruta Sepetys w "Szarych śniegach Syberii".

Piętnastoletnia Lina przeżyła to wszystko: walenie do drzwi, pakowanie, pociąg. Zamiast bochenka chleba do walizki włożyła szkicownik. Ten chleb jeszcze długo będzie ją prześladował. Ona, jej młodszy brat Jonas i ich matka od tej pory będą musieli walczyć o przeżycie. Spędzą w dusznym i ciasnym wagonie sześć tygodni, po czym trafią do obozu pracy, gdzie będą zajmować się między innymi uprawą ziemniaków. Ale celem podróży, która potrwa dokładnie czterysta czterdzieści dni, będzie Trofimowsk na Syberii. Przez cały ten czas rodzina Vilkasów będzie próbowała zachować w tych warunkach człowieczeństwo, nie dać się złamać okrutnemu systemowi. Lina od obozowej codzienności będzie uciekać w sztukę – węglem na papierze będzie dokumentować swoje życie. (...)


Zapraszamy do zapoznania się z całością recenzji w magazynie BiblioNETkowym "Literadar":

Autor recenzji: Monika Gielarek

Recenzja ukazała się w magazynie BiblioNETkowym Literadar (nr 14)