We wstępie Hans Vontobel wita Czytelnika aktem śmiałej identyfikacji z mentalnością Zurychu. Rzuca snopy światła na dzieje, przechodzi do anegdoty i obserwacji, do krytycznych, a nawet i samokrytycznych medytacji, rozszerza spojrzenie - obejmując nim Zurych (tarcza obrotowa czy wodogłowie?), Szwajcarię i Europę (tę ideę trzeba ponownie ożywić!), wreszcie świat jako całość, jako współgranie gospodarki i kultury, pieniądza i wartości ludzkich. I tu jest w pełni sobą - w zasadniczym opowiedzeniu się po stronie etycznego fundamentu pracy i życia. Obserwuje pogodnie, niekiedy krytycznie, ostatnie dekady dziejów współczesnych; prezentuje skromne, ale przez swą syntetyzującą siłę skierowane w przyszłość podstawy etyki, zorientowanej od pierwszego pytania do ostatniej odpowiedzi na konkret sytuacji decyzyjnej.

Pomiędzy areną piractwa gospodarczego a zamieszkaną przez teoretyzujących etyków wieżą z kości słoniowej rozpościera się rosnący rynek akcesoriów etycznych, należących dziś do wizerunku firmy oraz osobistej prezentacji szefa. Z tego pola napięć dostrzega Czytelnik praktyczną drogę działania etycznego, poświadczonego własnym poczuciem odpowiedzialności. Myśl Hansa Vontobla zmierza do jednoczenia dziedzin, które rozpraszają się w toku specjalizacji. Jednolity obraz świata ukazany przez Vontobla świadczy o jego wewnętrznej spoistości, o osobistej kulturze. Osobowość autora sprawia, że lektura jego rozważań staje się szczególnym przeżyciem.

Hans Vontobel (ur. 1918) studiował prawo na uniwersytecie w Zurychu, uzyskał w 1942 roku doktorat, po czym został stażystą w banku Pictet & Cie w Genewie. Potem został partnerem, a wreszcie prezesem rady zarządzającej banku Jakob Vontobel & Co AG, przejętego w 1936 roku przez jego ojca.

[Towarzystwo Wydawnicze i Literackie, Warszawa 1997]