W swoich wspomnieniach Andreoli ukazuje, jak przez lata pracy we włoskich zakładach zamkniętych uczył się dostrzegać i coraz bardziej doceniać całe bogactwo człowieczeństwa "wariatów", traktowanych przez "normalne" społeczeństwo w sposób urągający ludzkiej godności. Nie unikając dramatycznych obrazów i mocnych słów, opowiada, jak dojrzewał jako lekarz i przełożony lekarzy, domagając się zmiany stosunku do pacjentów i respektowania ich wolności, niemylonego z pozostawianiem chorego samemu sobie.

Świadectwo Andreolego ma wartość potrójną: jako opowiedziana z werwą i prostotą, a jednocześnie sporą dozą autokrytycyzmu historia życia poświęconego cierpieniu innych, jako poruszająca opowieść o istnieniach złamanych chorobą, a wreszcie jako fascynujący przyczynek do dziejów europejskiej psychiatrii. Dokonując rozliczenia zarówno własnej kariery zawodowej, jak i całej gałęzi medycyny, której była ona częścią, Andreoli nie zapomina o tym, co najważniejsze: o chorym człowieku.

To lekcja poszanowania inności, otwartości na jej zaskakujące i twórcze aspekty oraz pełnego empatii realizmu, która zachowuje aktualność także w polskich warunkach społecznych. Wizję szaleństwa ukazaną w tej książce można śmiało uznać za lustro postawione przed obliczem normalności - lustro, w którym może przejrzeć się każdy.

[Wydawnictwo Homini, 2007]