Kotten jest ośmioletnią dziewczynką. Naprawdę ma na imię Katarzyna. Pomaga tacie nagrywać programy telewizyjne, czego dzieci w szkole bardzo jej zazdroszczą. Ale czy na pewno jest czego zazdrościć? Atrakcyjna praca ojca jest jednocześnie bardzo absorbująca. Trudno mu, mimo najlepszych intencji, poświęcić córce odpowiednio dużo czasu. Mamy zaś dziewczynka nie ma wcale, gdyż ta, jak się z czasem okazuje, wyjechała kilka lat wcześniej do Holandii i już chyba nie miała ochoty wrócić. Nie dowiadujemy się, z jakiego powodu ani co się z nią stało. Kotten jest dzielna, dość pogodna i nawet nieźle znosi tę sytuację, chyba jednak nikt nie chciałby znaleźć się na jej miejscu.

Tym bardziej że to jeszcze nie wszystko. Mimo że Kotten jest zdolna i bystra, nie radzi sobie w szkole. Co z tego, że teoretycznie wszystko wie – litery i tak jej się mylą, przestawiają, odwracają... Jak tu poradzić sobie ze szkolnymi zadaniami, przeczytać czytankę czy napisać wypracowanie, kiedy nawet odczytanie napisanej przez tatę prostej listy zakupów okazuje się problemem?

Słowo "dysleksja" nie pada w tekście ani razu, sądzę jednak, że dorosły czytelnik i bez tego domyśli się, z czego wynikają problemy Kotten. Dzieci diagnozy nie postawią, ale nie o to przecież chodzi. Dla tych, które żadnych trudności szkolnych nie mają, będzie to, mam nadzieję, po prostu ciekawa historia. Inne może będą się z Kotten identyfikować, poczują, że nie im jednym coś nie wychodzi, dowiedzą się, że poradnia psychologiczno-pedagogiczna czy nawet specjalna klasa czytania w nowej szkole to nic strasznego. "Jak ty piszesz, Kotten?" można więc uznać za pozycję terapeutyczną, na szczęście nie serwuje nachalnej dydaktyki, jak można by się ewentualnie obawiać.

"Jak ty piszesz, Kotten?" to mało znana, zapomniana, ale chyba wciąż dość aktualna książeczka. Rodzicom dzieci dyslektycznych polecam ją szczególnie. Warto poszukać w bibliotekach czy antykwariatach. A ja właśnie rozpoczynam poszukiwania kolejnej części cyklu, czyli "Poradzisz sobie, Kotten".