Czy los konkretnego człowieka może stać się inspiracją do poznania własnych potrzeb? Przestrzenią, w którą wpisujemy własne istnienie, nadając mu zupełnie inny wymiar?

Najnowsza powieść Marii Nurowskiej, „Requiem dla wilka” w jakimś sensie jest próbą odpowiedzi na powyższe pytania. Jej bohaterka - Joanna - zaszywając się w bieszczadzkiej głuszy, by stworzyć reportaż o tragicznej śmierci młodej dziewczyny, nieświadomie uczestniczy w procesie poznawania siebie.

Zawodowy projekt prowadzi ostatecznie do wielu zawiłych sytuacji, dotyczących zarówno relacji damsko-męskich, jak i obszarów świata natury.

Sposób prowadzenia narracji potęguje wrażenie, że oto czytelnik staje się współuczestnikiem zdarzeń mających nieraz bardzo dramatyczny przebieg. Co ciekawe, tak zwane doświadczenia graniczne stanowią ważny element przemiany bohaterów.

„Requiem dla wilka” może zatem uchodzić tekst skłaniający do refleksji nad życiem jako wartością samą w sobie.