Najpiękniejsze kobierce powstają, gdy z licznych różnokolorowych nici uda się utkać wspaniałą harmonijną kompozycję. I można powiedzieć, że podobna sztuka udała się w „Prawieku i innych czasach” Oldze Tokarczuk. W króciutkich rozdziałach poznajemy fragmenty losów licznych postaci zamieszkujących podkielecką wieś – ich historie przeplatają się ze sobą, tworząc fascynującą i pełną magii, a jednocześnie swojskości całość. Niektóre postacie - jak ukrywający się czasie wojny w Prawieku Żydzi - pojawiają się zaledwie w kilku scenach; inne - jak Michał, Misia czy Kłoska - powracają na karty powieści znacznie częściej, ale mimo, że poznajemy jedynie niektóre fragmenty ich losów, to z epizodów tych powstaje obraz całego ich życia.

Na losy mieszkańców Prawieku wpływ mają wydarzenia XX-wieku, lecz są one ukazane z perspektywy ludzi, którzy nie do końca zdają sobie sprawę z tego, co dzieje się na świecie, i poddają się historycznej konieczności. No bo w sumie czyż nie jest tak, że mimo wojen czy zmian ustroju Prawiek ma swoją odrębną historię, którą tworzą mieszkający tam ludzie. Magiczną atmosferę budują również opisy przyrody oraz takie niepozorne przedmioty jak młynek do kawy czy gra dziedzica Popielskiego – tyle że w tych scenach miałem wrażenie, że autorka niebezpiecznie blisko zbliża się do granicy kiczu. Jest to oczywiście odczucie czysto subiektywne, więc dla innych czytelników może to być najlepsza część książki. Na szczęście w tych fragmentach Tokarczuk nie serwuje czytelnikom równie „głębokich” przesłań jak Paulo Coelho – i dzięki temu nie jest zepsuta przyjemność obcowania z magicznością Prawieku.

Wprawdzie po zakończeniu lektury pozostaje wrażenie jakby niedosytu – mamy wrażnie, że mogła powstać książką nawet na miarę „Stu lat samotności” – ale i tak stworzony w „Prawieku i innych czasach” świat na długi czas pozostaje w pamięci czytelnika.