Książka Malwiny Chojnackiej to spisana w formie pamiętnika historia Zuzanny – redaktorki pisma brukowego. Bohaterka nie znosi swojej pracy, mimo odniesionego sukcesu zawodowego i dobrej sytuacji finansowej. Sprawia wrażenie twardej i wymagającej szefowej, a naprawdę jest bardzo wrażliwą kobietą, która boleśnie odczuwa samotność. Po pracy wraca do pustego mieszkania. Mimo że ma dorosłą córkę i utrzymuje poprawne relacje z byłym mężem, nie jest szczęśliwa. Nieoczekiwanie spotyka na swojej drodze mężczyznę o skomplikowanym życiorysie oraz dawnego przyjaciela, w którym się kiedyś podkochiwała. Spowoduje to szereg nieoczekiwanych zmian w jej dotąd poukładanym życiu. Będzie również musiała dokonać wyboru.

Karolina – córka Zuzanny to postać, której nie mogłam zdzierżyć. Rozpoczyna karierę w show-biznesie jako piosenkarka. Nieważne, że tak naprawdę nie umie śpiewać. Uważam, że jest pustą osobą, dla której liczy się tylko kariera.

Tę powieść czyta się bardzo szybko, pewnie dzięki lekkiemu stylowi autorki. Przeczytałam ją w jeden wieczór. Dobra na odstresowanie. Zaintrygował mnie jej tytuł. Poszperałam w Internecie i jakoś nie widzę tu związku z życiem Zuzanny. Co prawda ma ona młodszą siostrę, ale niewiele jest w jej pamiętniku nawiązań do dzieciństwa. A przecież tytułowy syndrom występuje wtedy, gdy starsza siostra, ponieważ jest starsza, powinna ustępować, a także dawać przykład tej młodszej. Siostra bohaterki jest postacią drugoplanową i raczej to ona daje Zuzannie przykład, jak żyć. Ma całkowicie poukładane życie – mąż, córka studentka, wszystko na swoim miejscu.

Mogę napisać, że "Syndrom starszej siostry" to lekka i przyjemna powieść, która pozwala się rozluźnić i zapomnieć o kłopotach bieżącego dnia. Nie jest z pewnością wybitnym dziełem.


[Tekst opublikowałam wcześniej na swoim blogu]