Magicznie przysiąść na fotelu, który niegdyś był tylko wspomnieniem czegoś innego. Tego czegoś co pragmatycznie daje wspomnienie chwil, lepszych z tych średnich. A mając to uczucie powraca do BiblioNET-ki po o zgrozo 5 letniej przerwie...
Macie pojęcie jaka to pustka ....?
Chce "coś" powiedzieć, lecz nie mogę tego z siebie wydusić?

Czujesz czasem, że chcesz wznieść się "nad ocean", ale brakuje Ci skrzydeł?
Właśnie tak czuje się człowiek zagubiony w swoim życiu.
Właśnie tak chce "spędzić" życie w byciu kimś innym, kimś lepszym.

Głucho, oddech zamiara...
Słyszę tentent bicia serca, bum bum... pulsowanie...
Wtedy uczucie, to miłe, to koniec?
Za daleko by walczyć i bliższe by uciec?
Tyle pytań! Ileż to ma znaczeń.
Boisz się co krok, i masz wrażenie, że Ty tutaj do końca "nie pasujesz"?

Siedzę i mam wrażenie, że to co było to tylko wspomnienie..
Ot tak, nic ważnego...

Siedząc tak w foletu i zastanawiając się dlaczego pustka wypełnia Twoją głowę?
Nie wiesz po co Tu jesteś, ale i tak usilnie dbasz o to aby każdego dnia było lepiej?

To sens życia. Lepszy? Kto by chciał, aby dzień zaczynał się od pobudki w stylu: "Znów ten dzień się zaczyna", i "nic lepszego już mnie nie spotka..."
Tak sobie myślę, czasem, że szara rzeczywistość dobija człowieka swoim ciężarem, ale tak dużym, którego nie da się użwignąć. I w tym pomaga niekiedy mu wrażenie, że nie robi tego tylko dla siebie, ale również z chęci pomocy innym. Tak codzień... tak smutno...
Rozterka to dobre słowo, które: pasuje.

Miły dzień nastanie...