Dorota Terakowska z właściwym sobie wdziękiem zabiera nas do świata rzeczy, których nie ma, których nie sposób dotknąć czy zobaczyć. Mimo to wcale ich sobie nie wymyśliła. Nie stworzyła kolejnej Nibylandii, ale pokazała nienamacalne rzeczy i zjawiska, którymi posługujemy się nieustannie, a o których abstrakcyjności rzadko kiedy myślimy.

Na "Muzeum rzeczy nieistniejących" składają się teksty publikowane przez dwa lata w "Przekroju". Hasła interpretowane przez Terakowską sugerowali czytelnicy, a te, które znalazły się w książce, wybrała Anna Rudnicka. Ona je także pogrupowała i nadała rozdziałom nazwy. Mamy więc pięć sal: z eksponatami przyrodniczymi, dotyczącymi człowieka, literacko-baśniowymi, abstrakcyjnymi, nostalgicznymi oraz eksponaty zamknięte w magazynie. W nich natomiast znajdują się wspomniane już hasła i ich krótkie interpretacje. Jakie hasła? Ano takie na przykład: "baba z wozu", "trąba jerychońska", "samo życie" czy "niebieskie migdały". Książka Terakowskiej w gruncie rzeczy oparta jest na koncepcie, zabawnym i błyskotliwym omówieniu czy nawet wytłumaczeniu metafor, idiomów, wyrażeń, którymi posługujemy się na co dzień.

Co z tego wynika? Czy coś dobrego, odkrywczego, wartego uwagi? Dobrego – owszem. Autorka nie otwiera nam oczu, ale na pewno na chwilę zmienia sposób patrzenia. Na chwilę, bo "Muzeum rzeczy nieistniejących" nie zakorzenia się w umyśle, muska go tylko, po czym być może zapali iskrę. Odkrywczego? – myślę, że nie. Pojawiające się hasła nie są niczym nowym, ich interpretacje nie mówią nam nic, czego byśmy nie wiedzieli. Czasami wywołują uśmiech, niekiedy chwilę refleksji. Niewykluczone, że zdolne są również zbudzić frustrację zwykłością. Wartego uwagi? Tak. Bo te hasła są krótkie, nieabsorbujące, lekkie. Może do pociągu, może do poduszki, może do niczego?

Słowem – taka zapchajdziura w literackim świecie. Ale dość przyjemna, z pewnym polotem, pozytywna. Niczego nie zabiera, a jedynie daje.