Za każdym razem, kiedy mówię o obrzezaniu, muszę myśleć o tym, co mnie spotkało. Wtedy znowu jestem pięcioletnią dziewczynką i siedzę na skale w mojej somalijskiej ojczyźnie. Jest bardzo wczesny ranek. Boję się. Za mną siedzi matka, oplotła mnie nogami i włożyła w usta kawałek odłamanej gałęzi, abym nie odgryzła sobie języka, kiedy będę krzyczała z bólu. (...)
Widzę grymas na twarzy starej kobiety, surowe spojrzenie jej pozbawionych wyrazu oczu, starą torbę uszytą z kawałka dywanu, jej długie palce, którymi wyjmuje z torby złamaną brzytwę, widzę zaschniętą krew na ostrzu. Matka zawiązuje mi oczy. Potem czuję, jak odcina kawałek mojego ciała, moje narządy płciowe. Do dzisiaj nie potrafię właściwie wyrazić tego uczucia. Nie znajduję odpowiednich słów, żeby opisać ten ból. Słyszę odgłos tępego ostrza, które bez końca tnie moją skórę. (...)
W końcu tracę przytomność. Kiedy dochodzę do siebie, od razu myślę, że przynajmniej mam to już za sobą. Zsunęła się opaska, która zakrywała mi oczy. Całkiem wyraźnie widzę starą kobietę, tę rzeźniczkę, i stos akacjowych kolców obok niej. Ból jest nie do wytrzymania, kiedy matka tymi kolcami zaczyna przekłuwać mi skórę. Potem przez otwory przewleka białą nić, żeby mnie zaszyć. Moje nogi są zdrętwiałe. Ten ból doprowadza mnie do obłędu. Tylko jedno chodzi mi po głowie: chcę umrzeć*.


---
* Waris Dirie, "Przełamać tabu", tłum. Barbara Tarnas, wyd. Świat Książki, Warszawa 2005, s. 10-11.