Janusz Krasiński urodził się w 1928 r. w Warszawie. W czasie okupacji był członkiem Szarych Szeregów (AK). Podczas Powstania Warszawskiego został wywieziony do Oświęcimia, później do Dachau. W latach 1947–1956, oskarżony o działalność konspiracyjną, był więziony (Mokotów, Rawicz, Wronki).

Autor powieści ("Haracz szarego dnia", 1959; "Wózek", 1966 – nagroda im. Stanisława Piętaka, 1967; "Syn Wallenroda", 1979), zbiorów opowiadań ("Jakie wielkie słońce", 1962; "Skarga", 1968) i reportaży ("Żywioł dotąd nieznany", 1973), oraz licznych sztuk teatralnych. Szczególnie dwie z nich – "Czapa, czyli śmierć na raty" i "Śniadanie u Desdemony" – zyskały międzynarodowe uznanie, wystawiano je w Paryżu, Linzu, Moskwie.

Dramatyczna akcja powieści "Na stracenie" rozgrywa się nie tylko w celi ubowskiego więzienia, toczy się ona także w obszarze tzw. wolności, rozciągającej się za więziennym murem, gdzie grasują wyściełane skórą citroëny Urzędu Bezpieczeństwa. W retrospekcji bohatera książki przenosi się również do powojennych, podzielonych strefami okupacyjnych Niemiec, skąd powraca on – niedawny więzień hitlerowskiego obozu – do kraju, aby za chwilę niemal trafić w ręce ubowskich oprawców.

Powieść Krasińskiego nie jest autobiografią. Stanowi ona literackie świadectwo przeżyć pisarza, który doświadczył dwóch nieludzkich systemów: nazizmu i komunizmu.

[Zakłady Wydawnicze "Versus", 1992]