Gdy przeczytałam, że niektórzy krytycy porównują jego pisarstwo do twórczości Johna Steinbecka stałam się nieufna. Z wielką uwagą i podejrzliwością zabrałam się do czytania "Wolności" Jonathana Franzena zachęcona entuzjastycznym "kapitalna" Baracka Obamy i licznymi komplementami w stylu "wielka powieść amerykańska" czy "prawdziwy epos".
Książkę rzeczywiście świetnie się czyta. Styl pisarstwa Franzena jest lekki, delikatnie ironiczny, trafiający w sedno. Autor bezkompromisowo rozprawia się z rzeczywistością amerykańskiej klasy średniej. Pokazuje ich lęki, niepewności i obsesje. Stawia diagnozę, nie proponuje terapii. Widzi wszystkie błędy współczesnego człowieka w nieprzyjaznym świecie wielkiego biznesu, jego zagubienie, ale nie daje mu rad. Franzen ma pewność, człowiek sam sobie poradzi. Niepoprawny optymista.
"Wolność" jest także opowieścią o losach poszczególnych ludzi. Patty i Walter to wzorcowe małżeństwo. Coś jednak w tej sielance nie gra. Ich syn wyprowadził się, z rodzinami trudno im porozumieć się. Franzen wnikliwie analizuje przyczyny takiego stanu rzeczy. daje nam obraz prawdziwych ludzi.
Myślę, że obraz świata pokazany przez Jonathana Franzena jest bardzo prawdziwy i to jest rzeczywista wartość jego powieści. Wolność nie jest dla jego bohaterów czczym słowem, ale nie jest to wolność przynosząca jedynie dobro. Warto poznać różne aspekty wolności opisywane w tej powieści, bo jest to stan, w którym wszscy żyjemy.




Wolność (Franzen Jonathan)