Jako przedstawiciele cywilizacji europejskiej łacińskiego obszaru kulturowego jesteśmy wychowani na mitologii grecko-rzymskiej, która obok tradycji judeochrześcijańskiej stanowi główny fundament naszej kultury. Zapominamy jednak, iż jesteśmy Słowianami, a nasi przodkowie w czasach pogańskich mieli własny panteon bogów i własną mitologię, nie gorszą i równie skomplikowaną jak Grecy czy Rzymianie. Moim zdaniem na ironię zakrawa fakt, że każdy wykształcony człowiek w Polsce wie, kim był Zeus czy Hades, nigdy zaś nie słyszał o Perunie i Welesie - bogach czczonych przez jego przodków. Wierzenia słowiańskie są znane tylko nielicznym, co, według mnie, nie jest rzeczą słuszną, gdyż nasze korzenie, nasze dziedzictwo przeszłości powinno być niekoniecznie zachowane, ale przynajmniej znane. Dlatego smutne jest to, że książka Aleksandra Gieysztora należy do bardzo nielicznych pozycji tego typu.

Książka opisuje słowiańskich bogów głównych (m.in. Perun, Weles, Swaróg), bóstwa pomniejsze (m.in. Chors, Strzybóg) oraz upiory i demony, które czcili i których obawiali się nasi przodkowie. Opisuje też instytucje kultowe (świątynie, posągi) oraz mity, które zachowały się jednak do naszych czasów w niewielkim stopniu. Autor, wyjaśniając niekiedy pozorne sprzeczności i rozbieżności między poszczególnymi źródłami historycznymi na temat słowiańskiej religii, stosuje metodę porównawczą, odwołując się do innych mitologii kręgu indoeuropejskiego. Pozwala to wysnuć wniosek, iż religie indoeuropejskie mają wspólne korzenie.

Książka jest niezwykle ciekawa. Zachęcam do przeczytania.