"Prawo pustyni" to druga część trylogii "Egipski sędzia". W tej części śledzimy dalsze losy sędziego Pazera, który nie spocznie, dopóki nie znajdzie mordercy swojego mistrza i nie rozwikła zagadki tajemniczego spisku. Jednakże droga do prawdy jest długa i kręta, a spiskowcy wykorzystają każdy, nawet najmniejszy błąd sędziego i jego przyjaciół.

Czy druga część jest lepsza od pierwszej? W mojej opinii tak. W tej części więcej miejsca poświęcono spiskowcom. Poznajemy w niewielkim stopniu ich zamiary przejęcia władzy w państwie. Sędzia Pazer nie jest już tak do końca pierwszoplanową postacią. Rozwinięte zostały wątki dotyczące jego żony, a także przyjaciela - Sutiego, który ma prawdziwy talent zarówno do kłopotów, jak i do zdobywania pięknych kobiet, co nie zawsze dobrze się kończy.

"Prawo pustyni" jest bardziej mroczne od pierwszej części trylogii. Bohaterowie coraz częściej sięgają po przemoc. Jedno nie uległo zmianie: Christian Jacq z taką samą lekkością i dokładnością opisuje starożytny Egipt. Poznajemy już nie tylko codzienne życie, ale i zasady, na których opierała się potęga starożytnego Egiptu. Dowiadujemy się, jak funkcjonowała administracja, co sprawiało, że armia urzędników działała jak dobrze naoliwiona machina. Wraz z bohaterami przekraczamy bramy największych świątyń, w których ukryte są tajemnice dostępne tylko wybranym.

Głowni bohaterowie zdobywają coraz wyższe stanowiska w państwie. Pazer zostaje wezyrem, Neferet naczelnym lekarzem, a Kem naczelnikiem policji. Wszyscy troje wkraczają w świat, w którym rządzi zawiść, walka o wpływy i władzę.

Czytając ma się wrażenie, że wszystkie elementy układanki powoli znajdują swoje miejsce - brakuje tylko tego jednego. I gdy wydaje się, że sędzia Pazer znajduje ten ostatni... cała układanka rozsypuje się na kawałki. Jej rozwiązanie poznamy dopiero w trzeciej części.