"Patrząc (...) na Pałac Kultury, nie myślę: sowiecki dar. Myślę: pisał o nim Konwicki" - to zdanie z książki Tadeusza Sobolewskiego dobrze charakteryzuje cel autora i jego stosunek do kulturalnego dziedzictwa Peerelu. Eseje te rozpoczynają się od stwierdzenia, że 40 lat komunizmu nie jest dla polskiej inteligencji czasem, który nie pozostawił śladu na jej duchowości, nie było to coś zewnętrznego względem niej, przerwa między tradycją przedwojenną i czasami po obaleniu systemu. Eseista czuje się dzieckiem Peerelu, tzn. przyznaje, że jego umysłowość ukształtowała sztuka odnosząca się do zjawisk tego czasu. Nim autor zacznie tę sztukę omawiać, krótko charakteryzuje jeszcze masową, konsumpcyjną kulturę lat 90. jako skażoną wirusem nierzeczywistości. Z tych dwóch wstępnych założeń płynie przesłanie wszystkich szkiców o pisarzach i reżyserach, tworzących od Października po Okrągły Stół. Według Sobolewskiego dawali oni swoim odbiorcom poczucie kontaktu z rzeczywistością - rozumianą jako niedostępna wprawdzie, lecz istniejąca sfera prawdziwych znaczeń, ładu i metafizycznego sensu istnienia. Przenosili oni rzeczywistość komunistycznej Polski w świat mitu, czyniąc siłę z jej miałkości i klęsk. Stąd gros rozważań autora poświęconych jest twórczości Konwickiego, Kieślowskiego i Białoszewskiego, a goszczą tu i inni: Kawalerowicz, Wajda, Krall. Osiągnięcia ich wszystkich Sobolewski omawia lekko - w konwencji felietonu, ale z krytyczną wnikliwością, zawsze umieszczając je na tle osobiście postrzeganej historii. By kontekst ten stał się jaśniejszy, umieszcza na końcu książki zapiski ze swojego dziennika, powstającego w latach 1977-1989.

Tadeusz Sobolewski to krytyk filmowy, dziennikarz "Gazety Wyborczej", który debiutował jako literat w latach 70., a szerszemu kręgowi odbiorców znany jest jako redaktor niegdysiejszego "Kina" i uczestnik audycji telewizyjnych "Chimera" czy "Kocham kino".

Książka podzielona jest na dwie części.

[Sic!, 2000]