Tak sobie czytam tą sagę stworzoną przez George R. R. Martina i stwierdziłam, że reaktywuję czytatnik.

W tej części ucieszyło mnie to, że do grona narreatorów dołączył Jamie Lannister, co daje możliwość bliższego poznania motywów nim kierujących. Postać na tym zyskuje, bo w dwóch pierwszych książkach był ukazany jako typowy czarny charakter, bezwzględny okrutnik, który dba tylko o swoje dobro i będzie je chronił za wszelką cenę - nawet jeśli oznaczałoby to odebranie komuś życia.
A tu się nagle okazuje, że jest to postać bardziej złożona, za czynami, które większość osób uważa za złe (Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu, stoją racjonalne przesłanki. Ze zdziwieniem odkryłam sympatię do części rodu Lannisterów (Jamie i Tyrion, który jest moim prywatnym ulubieńcem i faworytem). Zastanawiam się czy to celowy zabieg autora, czy może łatwiej mi sympatyzować z podstępnymi, dwulicowymi Lannisterami niż honorowymi do obrzydzenia Starkami, dla których ten ich honor już nie raz okazał się zgubą.