Tytuł recenzji to także tytuł filmu anime zrealizowanego przez Madhouse Studios w 2001 roku. Może się wydawać dziwne, że nań się powołuję, sądzę jednak, że każdy czytelnik, który zapozna się z filmem i książką, zauważy pewne podobieństwa w fabule, zdarzeniach, postaciach. Powołanie się na film nie jest przytykiem wobec książki, to raczej spostrzeżenie - jak sądzę, pisarz w zabawny sposób puszcza oko do czytelnika. Ot, nienachalna kopia ciekawego anime, na tyle niewinna, że ktoś, kto zna oba utwory, nie odczuwa niesmaku z powodu tak swobodnego potraktowania treści z obcego źródła, a zarazem, przynajmniej u mnie, wywołuje uśmiech gra, którą autor tak delikatnie toczy.

Osoby znające powieści Miroslava Žambocha w "Mrocznym Zbawicielu" dostają pewnego rodzaju kalkę z innych utworów tego autora. Główny bohater, R.C. to dosłowna kopia Koniasza z cyklu pod tym samym tytułem. Twardy facet o odstręczającej powierzchowności, wytrzymałości godnej diamentu i czystej jak śnieg duszy. Nie jest to typ pocieszyciela, ale ma niespodziewane poczucie sprawiedliwości i gotowość niesienia pomocy, choć wybór tych, którzy ją otrzymają jest raczej absolutnie przypadkowy i ma niewiele wspólnego z miłosierdziem czy współczuciem. Fabuła, osadzona w postapokaliptycznym świecie, nie jest rewelacyjna, ale akcja toczy się wartko; powieść podzielona została na rozdziały, które stanowią jakby oddzielne opowiadania, lecz razem tworzą nierozerwalną całość. Powtarzając słowa z recenzji innej książki Žambocha: to kawałek dobrego warsztatu. Polski czytelnik widzi tu jednak wyraźnie rysy Mordimera Madderdina Jacka Piekary i Geralda z "Wiedźmina" Andrzeja Sapkowskiego. Całość okraszona "Vampire Hunter D" i "Listonoszem" Davida Brina.

Taka recenzja wielu fanów fantastyki zapewne odstraszy, ale naprawdę nie można powiedzieć, by "Mroczny Zbawiciel" był nudnym utworem. Jako pierwsza powieść pióra Žambocha wypada interesująco, ale uczciwie rzecz stawiając, lepiej zachować spory dystans czasowy między tą a innymi powieściami tego autora i stanowczo nie czytać jego książek jednej po drugiej. Czytelnik naraża się bowiem na poważną niestrawność estetyczną. Wszystko już gdzieś było. Jest to natomiast całkiem dobra rozrywka na ciemny zimowy wieczór.