Użytkownik: Pani_Wu 12.12.2011 18:28 napisał(a):
Odpowiedź na: Podoba mi się, że ta ksią... | LeoniMa Napisałaś, że książkę polecasz. A ja zapytam - dla kogo? Ta myśl dotycząca adresata towarzyszyła mi przez całą lekturę tego traktatu.
Kto jest odbiorcą tego dzieła, dla kogo je przeznaczono?

Wykształcony człowiek z mojego pokolenia takiej książki nie potrzebuje, ponieważ bez znajomości tych podstawowych informacji nie zdałby matury. Może go tylko zaciekawić forma przekazu.
Bardziej, jako adresata widziałabym tutaj młodego, ambitnego czytelnika, który rozwija się, poszukuje. Tak, zdecydowanie! Gdybym mogła przeczytać tę książkę w czasach, gdy byłam nastolatką, to zapewne byłby to dobry moment na lekturę tego typu.

Obwołując „Traktat o szczęściu” bestselerem, wydawnictwo wystawia czytelnikom kiepskie świadectwo ich wiedzy, znajomości podstaw kultury i zdolności samodzielnego myślenia.
Chyba że, o zgrozo, francuskie społeczeństwo aż tak podupadło, że dziełko tego typu rzeczywiście stanowi objawienie. Kiedy widzę wzorce, z jakich czerpie polska oświata, a są to wzorce zachodnie, to zaczynam się obawiać, że i u nas człowiek tzw. wykształcony, zachwyci się tą lekturą i odkryje coś, co powinien był wynieść ze szkoły, skoro maturę zdał.

Jedyną rzeczą, która spodobała mi się w tej książce, był francuski duch przenikający treść. Duch, który kładzie duży nacisk na odkrycia naukowe związane z wyprawą Napoleona do Egiptu oraz laicyzacją państwa. Tylko we Francji mogła powstać książka, w której o Bogu nie pisze się na kolanach, nie zakłada się, że każdy w Boga wierzy i nie określa się jedynie słusznego wyznania.

Proponuję jako podsumowanie Twoje słowa:
„Traktat o szczęściu” ma charakter syntetyzujący – dość pobieżnie i ogólnikowo (...)".

Nic dodać, nic ująć.