Zbigniew Herbert (ur. w r. 1924) należy do najwybitniejszych i najbardziej znanych w świecie poetów polskich. Studiował w Toruniu (prawo), Krakowie i Warszawie (filologia). Wydał zbiory poezji: "Struna światła" (1956), "Hermes, pies i gwiazda" (1957), "Studium przedmiotu" (1961), "Napis" (1969), "Wiersze zebrane" (1971), tom "Dramatów" (1970) oraz eseje literackie o kulturze kręgu Morza Śródziemnego "Barbarzyńca w ogrodzie" (1962). Jest laureatem nagród im. Herdera i im. Lenaua.

Motywem przewodnim twórczości Herberta jest dążenie do scalenia doświadczeń współczesnych z wartościami historii, cywilizacji, mitu i natury, celem artystycznym - ukazanie centralnego miejsca człowieka w odwiecznym dramacie, któremu na imię: życie.

[Spółdzielnia Wydawnicza "Czytelnik", 1973]