Czego można oczekiwać po książce zatytułowanej "Nieśmiertelny"? Tytuł w zasadzie tłumaczy wszystko; w późniejszym wydaniu nie popełniono już tego błędu i opublikowano ją jako "Cieniste ognie" - tu przynajmniej jest pewna tajemniczość, a poza tym wierność oryginałowi. Bierzemy więc książkę do ręki i na tylnej okładce czytamy: "Szalony naukowiec, ogarnięty obsesją zachowania wiecznej młodości, poddaje się eksperymentowi genetycznemu. Lęk żony zmienia się w przerażenie, gdy z kostnicy znika jego ciało"*. I na co można liczyć po takim tytule i po takim opisie? Czytelnicy Koontza doskonale wiedzą: naukowiec, który oczywiście miał traumatyczne dzieciństwo, będzie przez całą powieść ścigał żonę, żeby się na niej zemścić, siejąc po drodze okrutną śmierć; śladem naukowca będzie podążać dwóch agentów tajnej, rządowej organizacji, rzecz jasna jeden będzie dobry, a drugi będzie zły; żonie w ucieczce będzie pomagał kochanek i, oczywiście, dojdzie między nimi do harlequinowego romansu z mdłymi dialogami; zły agent będzie miał z kochankiem żony naukowca osobiste rachunki do wyrównania...

Litości! Ja rozumiem, że autor chciał pod płaszczykiem horroru przekazać nam prawdę o tym, że nie można się zabierać za poprawianie Boga, ale czy musiało to zostać uczynione w tak sztampowy, schematyczny i przewidywalny sposób? Nie ma tu żadnego zaskoczenia, bohaterowie są wręcz karykaturalnie czarno-biali, a akcja wlecze się niemiłosiernie. I tak ciągnie się to przez 431 stron, z których grubo ponad połowę można "przelecieć po łebkach" bez gubienia wątku. Książka jest przeznaczona wyłącznie dla fanów Koontza i to tych najbardziej cierpliwych, tolerancyjnych i wyrozumiałych.



---
* Dean R. Koontz, "Nieśmiertelny", tłum. Romuald Szoka, wyd. Amber, Warszawa 1994, tekst z okładki.