Powieść jest częścią trylogii autora znanego w Polsce przede wszystkim z opowiadań humorystycznych i obyczajowych. Tym razem Borgen pisze na poważnie. Książka opowiada o chłopcu żyjącym na początku XX wieku w Norwegii. Wilfred, bo tak mu na imię, pochodzi z rodziny arystokratycznej i jest zmuszony znosić kajdany ówczesnych konwenansów. Wychowuje go apodyktyczna i nadopiekuńcza matka, która przede wszystkim chroni syna przed prawdą o jego ojcu. Chłopiec nigdy nie widział swojego ojca, a próby odkrycia prawdy o nim sprowadzają na Wilfreda masę kłopotów.

Książka smutna, melancholijna i odrobinę chłodna, zdystansowana, jak to zwykle bywa z prozą skandynawską. Napisana jest jednak z dużym uczuciem, subtelnym wdziękiem, który oczarowuje czytelnika już od pierwszych stron. Ma się wrażenie, że autor naprawdę wczuł się w rolę chłopca.

Polecam tę mało znaną, lecz naprawdę fascynującą powieść wszystkim miłośnikom literatury obyczajowej. Przez długi czas nie można o niej zapomnieć. Naprawdę warto.