Yasunari Kawabata, japoński laureat Nagrody Nobla z 1968 r. (wygrał o jeden głos z Gombrowiczem), w 1934 r. rozpoczął pracę nad swym najgłośniejszym dziełem "Kraina śniegu". W utrzymanej w poetyce haiku i pozbawionej zwartej narracji powieści dał wyraz przekonaniu, że największą wartością w nietrwałym i zmiennym świecie jest miłość.

Bohater tej książki, Shimamura, przyjeżdża z Tokio do zimowego uzdrowiska w górach. Tam poznaje prowincjonalną gejszę, Komako, która zaczyna przeżywać fascynację jego osobą, co przeradza się w miłość do niego. Czy Shimamura potrafi odpowiedzieć na jej uczucie?

Historia ta jest powodem do pokazania indywidualnego postrzegania rzeczywistości przez każdą osobę. Teraźniejszość, wspomnienia oraz marzenia przenikają się wzajemnie, osadzone w konkretnej rzeczywistości. A każdy (?) z bohaterów próbuje znaleźć sposób na wyjście naprzeciw potrzebom drugiej osoby we wzajemnej relacji.