(Uwaga: spojlery!)


Czytając dalsze dwa tomy powieści: "Det stumme romet" i "Hudløs himmel" (u nas w Polsce jeszcze niewydane), bardzo szybko pomyślałam: "No, tak, Olga w swoim komentarzu miała, niestety, rację". Ale nie spodziewałam się aż takiego pesymizmu, takiego smutku, takiej nieuchronności losu. Przypomina mi to nasze filmy: "Plac Zbawiciela", "Nic", "Wrony", "Pręgi" itp. Resztę można sobie bez trudu dopowiedzieć.

Jedynym pozytywnym akcentem w życiu Tory jest zdobycie przez nią wykształcenia, odnalezienie własnego ja i pokonanie strachu. Ale jest już za późno. Nic się więcej Torze nie uda. Nie znajdzie porozumienia z matką, bo okazuje się to zwyczajnie niemożliwe, choć obydwie potrzebują siebie najbardziej na świecie. Nie będzie spotkania z ojcem. Nie skończy się sukcesem walka cioci Racheli ze śmiertelną chorobą. Nie pokocha Tory mężczyzna, który jest dla niej wszystkim i na którego jakże długo, niemal od dziecka czekała. Czuję bunt przeciwko tragicznemu zakończeniu powieści :-(.

Koleżanka z pracy (Norweżka) która czytała tę książkę jako 18-letnia dziewczyna, przyznała, że niemal wpadła przez nią w depresję. Nie wiem, czy kiedykolwiek tłumaczenie tych dwóch tomów ukaże się w Polsce. Dlatego starając się nie zdradzić całego dalszego ciągu, zdecydowałam się jednak napisać parę zdań. Głównie dla tych, którzy zastanawiają się, jak potoczą się losy dziewczynki, która tak bardzo się bała...