"Okres, kiedy Twoje dzieci są od ciebie całkowicie zależne, to niesamowicie krótki etap w życiu. Myślisz, że tak będzie zawsze, aż tu nagle wszystko sie kończy. A dopiero co sprawdzałaś, czy maja porządnie zapięte guziki. Pewnego dnia siedzisz w kuchni, odzywa się dzwonek u drzwi, a to Twoje dziecko wraca ze szkoły uginając się pod ciężarem plecaka z czterema tonami książek i z głową wypełnioną milionem myśli, których nigdy nie poznasz. I spoglądasz na te fotografie na ścianie, gdy dzieci były jeszcze małe: stoją ubrane w ciuszki, które ty im wybrałaś, siedzą na huśtawce, na którą musiałaś je podsadzać i piszczą z radości, kiedy je bujasz w przód i w tył. To już nie wróci, skończyło sie. Ona jest już dorosła - ten wyraz absolutnej ufności na zawsze zniknął z jej twarzy, to tylko wspomnienie. Wtedy trzeba było myśleć o tylu sprawach, zewsząd czyhało tyle potencjalnych zagrożeń, że człowiek z łatwością zapominał, że powinien się tym po prostu nacieszyć. Na tym wielkim placu zabaw, jakim jest macierzyństwo, zawsze stoi huśtawka miedzy radością a strachem, ale jeśli ciągle będziesz usadzała swój wielki, tłusty lęk tylko po jednej stronie, to ani ty, ani twoje dzieci nigdy nie zaznacie prawdziwego szczęścia. Musisz im czasem pozwolić upaść, podnieść sie i sprobować od nowa. Nie da się niczego nauczyć bez doświadczenia."

To tak dla zapamiętania... a ocena... podobało mi sie... nawet za bardzo... dobra satyra na obecne zwariowane czasy...