Książka omawia czasy Bolesława Krzywoustego oraz dzieje Polski w okresie rozbicia dzielnicowego, czyli długiego, bo trwającego około 200 lat okresu dziejów naszego kraju. Okres rozbicia dzielnicowego nie jest powszechnie znany szerszej grupie Polaków, nawet tym, którzy interesują się historią. Charakteryzuje go duża liczba wydarzeń, postaci historycznych, dat i innych informacji, które mogą okazać się nie tylko trudne do zapamiętania, ale i zniechęcać do zagłębiania się w ten okres. Z drugiej jednak strony jest to okres ciekawy, ponieważ w tym właśnie czasie zaczęło się, paradoksalnie, tworzyć poczucie jedności narodowej Polaków, co było konsekwencją zagrożeń zewnętrznych ze strony cudzoziemców i co doprowadziło do prób zjednoczenia kraju, uwieńczonych w końcu powodzeniem.

Autor omawia przede wszystkim dzieje władców panujących we wszystkich dzielnicach rozbitego kraju i ich stosunek do możnowładztwa, rycerstwa i Kościoła oraz ich stosunki wzajemne, które często były wrogie i prowadziły do wojen domowych. Opisane są też konsekwencje osłabienia militarnego kraju i straty terytorialne poniesione na rzecz sąsiadów. Ukazane też zostały próby zjednoczenia dokonywane w różnych okresach przez poszczególnych władców.

Okres rozbicia dzielnicowego nie jest oceniany przez autora jednoznacznie negatywnie, choć przyznaje on, że był to okres osłabienia kraju, najazdów wrogów, wojen domowych i upadku międzynarodowego znaczenia Polski. Z drugiej jednak strony był to okres rozwoju gospodarczego i kulturalnego. Powstało wtedy i rozbudowało się wiele miast i wsi, wzrosła (mimo licznych wojen) liczba ludności, rozwijała się architektura, kultura i sztuka.

Polecam książkę wszystkim zainteresowanym tym okresem dziejów.