Jest to jedna z tych książek, do których bardzo chętnie wraca się po latach. Kiedy przeczytałam ją po raz pierwszy, nie spodobała mi się zbytnio, mimo iż byłam wielką fanką twórczości Małgorzaty Musierowicz. Odstraszyła mnie przede wszystkim postać Cezarego (Przeszczep), uważałam go za melodramatycznego nieudacznika. Jego spojrzenie na świat bardzo mnie wówczas drażniło. Sądzę, iż byłam po prostu za młoda, aby zrozumieć motywy nim kierujące. Gdy przeczytałam po raz kolejny tę książkę, stała się ona natychmiast moją ulubioną. Być może wpłynęło na to powtórne obejrzenie "Pięknej i Bestii". W "Córce Robrojka" ten motyw jest bardzo mocno nakreślony. Przeszczep natomiast zyskał moją sympatię. Jest to zdecydowanie książka optymistyczna (a jakie dzieło pani Musierowicz nie jest optymistyczne?) ale pozbawiona cukierkowatości, po prostu prawdziwa, choć niepozbawiona nutki romantyzmu.

Polecam z całego serca.