Jest wielu autorów, którzy próbują patrzeć na ludzi z zewnątrz, z innej perspektywy, którą za każdym razem powinniśmy docenić, bo w końcu ktoś powie nam o nas coś mądrego. Tym razem patrzy na nas Karen, kobieta chora na autyzm. Jest narratorką powieści i przedstawia czytelnikom krótką, niepełną jeszcze historię swojego życia.

Ciotka odnajduje ją, zupełnie nieprzystosowaną do życia, w piwnicy odziedziczonego po siostrze domu. Zapamiętałam dwie rzeczy – kołtuny na głowie i blizny po papierosach na ciele. Karen jeszcze wtedy nie mówi, albo inaczej – mówi sporadycznie. Ciotka postanawia przystosować siostrzenicę do życia w społeczeństwie, a łatwo nie jest, bo dziewczynka ma skłonności do wpadania w szał. Uczennica opanowuje język dzięki notatkom naklejanym na każdej rzeczy w domu. Oraz na gosposi i chłopcu do pomocy. Jak się okazuje, jest chora na autyzm. Myśli powoli, ale są wąskie dziedziny, w których nie ma sobie równych. Nie jestem pewna, czy fortunę zrobiła dzięki zdolnościom. To ona opowiada bajkę i widać wyraźnie, że nie interesują jej pieniądze i kariera. Zamiast tego obserwuje świat, którego się boi, ale który z pewnością ją fascynuje.

Autorka książki, Sabina Berman, jest scenarzystką filmową i teatralną, „Dziewczyna, która pływała z delfinami” to jej debiut. Czytając powieść, można odczuć, że została napisana przez kogoś, kto a) potrafi pisać, b) pisze w taki sposób, żeby zainteresować jak największą liczbę czytelników. Historia bardzo przypomina znany i kochany film o Forreście Gumpie. Jest urocza, choć dziedziną, w której Karen zarabia pieniądze, jest mało absorbujący handel tuńczykami. Spojrzenie na świat dojrzałej już kobiety i wspomnienia z trudnego przecież dzieciństwa wynagradzają wszystko. Jestem przekonana, że nikt, kto sięgnie po ten tytuł, nie będzie żałował.