"Żurakowski patrzy na świat, jakby go widział po raz pierwszy. A w tym wszystkim przewrotność: wiadomo, że najtrudniejsze są definicje - nawet poetyckie - pojęć najprostszych: miłości, stołu, drzewa, ciepła. I to fascynuje poetę: jego opisy - definicje wrażeń, myśleń i spostrzeżeń są z jednej strony projekcjami konkretnej, jednostkowej wyobraźni, z drugiej - dążą do stania się powszechnikami, narzucają się jako uogólnienia".

(T. Nyczek, "Życie Literackie" 1971 nr 32)


"Najbardziej zdumiewa fakt, że niezależnie od wagi problemów mamy tu do czynienia z bardzo osobistą, ciepłą, sugestywną w obrazowaniu i nastrojach poezją. Żurakowski nie lubi martwej abstrakcji, pojęć i rzeczy samych w sobie. Filozofia sprowadza się w jego wierszach do człowieka. W nim otwiera się kosmos, w nim znajdziemy odpowiedź na wszystkie pytania".

(K. Grela, "Poezja" 1980 nr 7)


"Podejmowany przez Żurakowskiego powszechny dramat ludzkiego losu jawi się w codziennych realiach, w uchwytnym czasie, krajobrazie i środowisku. Dzięki temu umiarkowany awangardyzm połączony z umiarkowanym neosymbolizmem w warstwie metaforycznej, oniryczna aura znajdują harmonijne rozwiązanie artystyczne. Książka stanowi najnowszy hołd, jaki oddano wyobraźni, która godzi wszystkie wyłożone sprzeczności".

(J. Z. Brudnicki, "Poezja" 1982 nr 10)

[Czytelnik, 1984]