Książka Ayn Rand jest powieściową redukcją ad absurdum myśli socjalistycznej. Systematycznie, konsekwentnie na każdej niemal stronicy naświetla logiczną sprzeczność oraz moralną upadłość filozofii, która dominuje dziś w świecie zachodnim. Jest to krytyka słuszna i rzeczowa, a w dobie ochlokratycznego ustroju, w którym żyjemy - szczególnie potrzebna. Tym bardziej żałuję, że praca tak istotna z poglądowego punktu widzenia pozostaje nazbyt rozdętą objętościowo, jednowymiarową powieścią programową bez jakichkolwiek wartości literackich.

Na blisko 1200 stronach autorka "Atlasa zbuntowanego" odmalowuje antyutopijny świat, tworzony przez dwa skrajne typy ludzi: pragnących wolności, akceptujących wzajemny egoizm, ceniących ludzki talent, wybitność i geniusz kapitalistów oraz zwolenników utopijnej wizji kolektywnego szczęścia, akceptujących konieczność podporządkowania się jednostki dobru społecznemu - socjalistów.

Największa wada powieści polega na tym, że wszystkie postacie przedstawione są skrajnie: są to albo niezłomni, samowystarczalni herosi bez skazy, albo zepsuci wewnętrznie nieudacznicy i hipokryci. Jedynym problemem życiowym jednych i drugich jest postawa wobec rzeczywistości społeczno-ekonomicznej. Polemiczne dialogi nieodmiennie przypominają dydaktyczne rozmowy rodzica z dzieckiem. Opisywane sytuacje mają charakter bajkowy: herosi wypowiadają swoje pełne patosu kwestie w dramatycznie teatralnych momentach. Do tego przeważnie są tak szczęśliwi z powodu stanu swojej świadomości poglądowej, że - o czym autorka nie zapomina poinformować - aż odczuwają przyjemność z chodzenia. Czytelnikowi nie są również oszczędzone monologi wewnętrzne bohaterów, które czynią z "Atlasa zbuntowanego" najbardziej odrealnioną psychologicznie powieść science fiction.

Książki Ayn Rand nie polecam, a zamiast marnowania kilkunastu godzin na tę rozwlekłą powieść o naiwnej fabule, radzę kliknąć "lubię to" na facebookowej stronie Instytutu Misesa i poczytać libertariańskie teksty Fryderyka Bastiata albo Ludwiga von Misesa.