"Jedynie moja gotowość do wyjścia naprzeciw bliźniemu, do okazania mu miłości, czyni mnie wrażliwym również na Boga. Jedynie służba bliźniemu otwiera mi oczy na to, co Bóg czyni dla mnie i na to, jak mnie kocha. (...)

Miłość Boga i miłość bliżniego są nierozłączne: są jednym przykazaniem.

Obydwie te miłości jednak czerpią życie z miłości pochodzącej od Boga, który pierwszy nas umiłował. Tak więc nie chodzi tu już o "przykazanie" z zewnątrz, które narzuca nam coś niemożliwego, lecz o doświadczenie miłości darowanej z wewnątrz i tą miłością, zgodnie ze swoją naturą, należy dzielić się z innymi.

Miłość wzrasta poprzez miłość"*.

Benedykt XVI w swojej encyklice porusza temat chyba najbardziej ponadczasowy i dla człowieka najważniejszy. Piękne słowa o miłości Boga i miłości człowieka, które nierozerwalnie łączą się ze sobą i przenikają. Każdy człowiek jest kochany przez Boga i dlatego każdy człowiek zdolny jest do miłości, która, jak pisze Benedykt XVI, nie jest tylko odgórnym nakazem niemożliwym do zrealizowania, ale właśnie naszą odpowiedzią na miłość Boga. Podkreśla on również niejednokrotnie, że niemożliwym jest kochać Boga i nienawidzić bliźniego czy odwrotnie. Miłość, która jest drogą czy trwałą więzią ("miłość nie jest tylko uczuciem. (...) Uczucie może być cudowną iskrą rozniecającą, lecz nie jest pełnią miłości"**) nie może być tylko "cząstkowa", traktowana wybiórczo.

Miłość jest wpisana w naturę człowieka i Kościoła, jest jego zadaniem, posługą wobec drugiego człowieka, z którą powinniśmy dotrzeć do każdego. Bo wszyscy potrzebujemy miłości. W końcu to sam Bóg jest Miłością. (1J 4,16)


Benedykt XVI w swojej encyklice porusza jeszcze wiele innych aspektów miłości, która jest tematem tak pięknym i obszernym zarazem, że nie można jej "zamknąć" w żadnych słowach czy książce. Dlatego Encyklika "Deus Caritas est" pozostawia wiele do przemyślenia i refleksji...


---
* Benedykt XVI, "Deus Caritas est", Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne 2006, str. 34-35.
** Tamże, str. 32.