Kolejny, przedostatni tom sagi ma to do siebie, że podobnie jak poprzednie kopie w mózg. Nie tak jak "Czara ognia", bo tutaj autorka do niepokojów wieku dojrzewania podchodzi jakby nieco mniej poważnie. Nie zapomina jednak o standardowym wątku Ron vs. Hermiona, który chyba wreszcie znalazł swój finał. Jak dla mnie, mogło to nastąpić co najmniej dwa tomy wcześniej, bo tutaj wątek był już trochę na siłę ciągnięty i po prostu zbyt oczywisty. Wątek Ginny i Harry'ego też był właściwie do przewidzenia, ale wcześniej, jak wiemy, Harry był bardziej zainteresowany innymi osobami, np. Cho. Zaś Ron i Hermiona podchody zaczęli już, zdaje się, w okolicy drugiego tomu, jeśli ktoś kojarzy scenę po odpetryfikowaniu Hermiony, gdzie Harry został utulony, Ron zaś potraktowany bardziej chłodno. I tak ciągnęli w sumie aż do końcówki "Księcia", gdzie dopiero, zdaje się, dobrnęli do szczęśliwego końca. Tyle wątek romantyczny. Wątek kryminalno-śmierciożercowy też był dość przewidywalny - zagadkowy Malfoy i potencjalnie groźny Snape, którego cień wisi nad akcją wszystkich tomów. Snape podejrzewany o wszystko, co najgorsze, i zawsze ten czarny charakter. Wreszcie też tchnięto nieco energii w Malfoya, tego złego, ale jednak zawsze nieco ignorowanego; nie zmieniono na szczęście samej postaci, która nadal może być uważana za wzorcowego tchórza. To taki typowy obraz dobra i zła, dobro jest skomplikowane, ambitne i szlachetne, zło podstępne, tchórzliwe i okrutne... tutaj jednak mamy ewidentny remis, po raz drugi zresztą w historii sagi. Strata jest jednak boleśniejsza i rodzi masę pytań, autorka na szczęście domknęła kilka pootwieranych wcześniej wątków, zostawiając miejsce już tylko na te ostateczne kwestie, wiele wyjaśniając, ale i zostawiając nam, czytelnikom, marchewkę na kiju, która swoje zadanie spełniła - podsyciła ciekawość, jak to się wreszcie skończy. Bo tak naprawdę nic tutaj pewne nie jest, jak to widać w "Księciu"...