Przezabawna, pouczająca, miejscami smutna. Pełna zabawnych zwrotów i wyrażeń. Czasem było mi ogromnie żal Foresta, gdyż gdy tylko zaczęło mu się coś udawać, zaraz zrobił jeden krok, który decydował o tym, że został poniżony publicznie i wszyscy go wyśmiewali. Ale najgorszy moment książki to było spotkanie z Jenny Curran. To musiało być dla niego straszne przeżycie, kiedy spotkał miłość swojego życia, ale nie mógł już nią stworzyć rodziny. Smutnym momentem była też śmierć najlepszego przyjaciela na wojnie.
Cała książka jest bardzo piękna. Ukazuje koleje życia człowieka, który nie jest do końca sprawny umysłowo. Sam o sobie mówi, że jest idiotem. Jest to straszne, ale niestety prawdziwe. W dzisiejszym świecie też zdarzają się takie historie. Ale Forrest posiadał pewną zaletę: potrafił niezwykle szybko rozwiązywać trudne równiania. Był jak niezadbany diament. Gdyby tylko komuś chciało się go oszlifować, byłby pięknym kamieniem, niestety, mało kto miał do niego wystarczającą ilość cierpliwości. W książce jest też ukazana wspaniała historia przyjaźni Dana i Forresta; byli sobie wierni, zawsze szczerzy i uprzejmi wobec siebie. Dan, pomimo swego kalectwa pracował w wielkim przedsiębiorstwie krewetkowym i pokazywał innym ludziom, że jeśli się chce, to wszystko musi wyjść. Ta postawa była bardzo budująca i myślę, że powinniśmy brać przykład z kaleki Dana, który był poniewierany przez los, ale w końcu udało mu się znaleźć pewny ląd, na którym mógł czuć się bezpiecznie wraz ze swoim najlepszym przyjacielem, Forrestem Gumpem. Polecam wszystkim przeczytanie tej powieści i zwrócenia uwagi na tych, którzy starają się coś osiągnąć, ale przeszkadza im niesprawność ruchowa bądź umysłowa. Ludzie! Bądźmy otwarci i pomagajmy tym wartościowym, choć nie oszlifowanym diamentom.