Duchową ojczyzną Rilkego (1875-1926) było dzieciństwo, które pojmował jako archetyp losu. Natomiast zasadniczymi węzłami twórczości tego poety są cierpienie, samotność i śmierć.

Cierpienie traktował jako najsilniejszą formę poznania rzeczywistości, cierpienie bowiem, według niego, nie prowadzi ani do umoralnienia, ani do zbawienia, otwiera natomiast widok na nowe krajobrazy życia.

Poezja ta, przypomniana przez tę miniaturę, dostarcza niezapomnianych przeżyć.

[Wydawnictwo Anagram, 1998]