"Herminia Lacerteux" braci Goncourtów jest książką wiernie, myślę, oddającą obraz życia mieszkańców paryskich przedmieść połowy XIX wieku. Książkę tę czyta się łatwo i szybko, gdyż nie jest pisana szczególnie wyszukanym językiem i nie traktuje o sprawach wymagających wielkiego wysiłku intelektualnego, czytając warto raczej odczuwać ją sercem, niż umysłem.

Jest to opowieść o dwóch kobietach z różnych sfer, które spędzają razem 20 lat, jako "pani" i "służąca". Ukazane są losy jednej i drugiej, choć zdecydowanie większa część książki traktuje o losach tytułowej Herminii. I należy napisać od razu, że są to losy bardzo smutne. Nie chcąc ujawniać w tym miejscu losów głównej bohaterki, wspomnę tylko o tym, że moim zdaniem jest to powieść jak najbardziej zwiastująca naturalizm spod znaku Emila Zoli. Oczywiście brak więc tutaj fascynujących przygód i zwrotów akcji, ale nie tego przecież oczekiwałem, sięgając po tę lekturę. Cały urok "Herminii Lacerteux" polega, moim zdaniem, na przeżyciu w pewien sposób w swoim sercu opisanych sytuacji, na wywołaniu empatii i na emocjonalnym związaniu się z Herminią.