(...) Na wschodzie pojawił się oślepiający błysk, który rozjaśnił niebo, przyćmiewając blaskiem nawet Wilczą Gwiazdę. Wydało się patrzącym, że uderzył piorun jasny jak najjaśniejsze słonce; potem drugi, który zaalarmował nacierających Ningaali. Oderwawszy na chwilę oczy od swego krwawego dzieła, ujrzeli ten nowy cud, nie wiedząc jeszcze, co zwiastuje.
Nagle wszystkim ukazała się postać rycerza na białym rumaku. W uniesionej dłoni dzierżył miecz, który płonął żywym ogniem.
Ktoś krzyknął:
- Zhaligkeer! Przybył nasz wybawca! (...)

[Iskry, 1996]