Książka "Wampir Lestat" opowiada historię wampira o tym imieniu. Jednak bohater opisuje nam nie tylko swoje dzieje, ale też i historię swojej "rasy". Całość wymyślona jest bardzo ciekawie i można w nią uwierzyć.

Ale książka ta porusza jeszcze inne tematy, pozwala nam po części wniknąć w psychikę wampira, w jego kształtowanie się na przestrzeni wieków, w których może żyć.

Jakże dziwne jest to ich życie, które zaczyna się, tak jak nasze, narodzinami, młodością. Ludzie zaczynają poznawać świat, odbierać go zmysłami. A potem zostaje im to odebrane, dostają wiele, ale i wiele zostaje utracone. Ich rozwój zmienia bieg, zaczynają inaczej poznawać świat.

Na początku bohaterowie starają się opisać swoje uczucia, pragnienia, cierpienie w sposób bardzo mglisty. Można to nazwać bełkotem. Dopiero potem, gdy pojawia się ktoś odpowiedni, stary, kto „przeżył” bardzo dużo, może on w ludzkich słowach opisać i uporządkować tę gmatwaninę myśli.

Widać tu, jak duży wpływ na bohaterów ma ich życie przed otrzymaniem "mrocznego daru". Ich osobowość została ukształtowana w życiu śmiertelnym i przez jej pryzmat starają się poznać nową rzeczywistość. Stąd tak wiele postaw, tak wiele różnych dróg. Wspaniałe studium ludzkiej psychiki, która wtłoczona w nowe reguły musi się im podporządkować, a jednocześnie chce realizować cele z życia śmiertelnego. Bo kto nie chce kochać i być kochanym, mieć powiernika, kogoś, kto zrozumie. A przede wszystkim - kto może istnieć bez celu swego istnienia?

Jeszcze jedna rzecz jest godna podkreślenia. W książce bardzo dobrze jest pokazane, jak łatwo jest człowiekowi zatracić swoje człowieczeństwo. Wywyższyć się nad innych. Każdy pretekst jest dobry. My, w swojej ludzkiej pysze, uważamy siebie za lepszych od zwierząt, odmawiamy im naszych praw. Tu wystarczy, że człowiek zmienił się w wampira, aby od razu zaczął uważać siebie za coś lepszego od ludzi. Bo skoro żywi się nimi, jest ponad nimi, a pokarm to coś, co nie ma praw, co jest z samego założenia gorsze.