Tę historię autor dedykuje wszystkim ludziom, którzy poświęcają się idei walki z uzależnieniami i zrozumienia ich istoty - w ośrodkach rehabilitacyjnych, klinikach, instytutach badawczych, ośrodkach readaptacyjnych i stowarzyszeniach abstynenckich, organizacjach zajmujących się szerzeniem wiedzy na temat narkomanii i wielu innych placówkach; a także wszystkim realizującym program Dwunastu Kroków na niezliczonych spotkaniach wspólnot.

Zanim Nic Sheff uzależnił się od krystalicznej amfetaminy, był wspaniałym chłopakiem, wesołym, dowcipnym, wybitnie uzdolnionym uczniem, sportowcem grającym w szkolnej reprezentacji i największym autorytetem dla młodszego rodzeństwa. Kiedy wpadł w nałóg, stał się cieniem dawnego siebie, wstrząsanym tikiem nerwowym notorycznym kłamcą, który zdolny był okraść swojego ośmioletniego brata i wybrać życie na ulicy.

David Sheff szuka pierwszych oznak ostrzegających o uzależnieniu, opisuje mechanizm wyparcia świadomości, że Nic jest narkomanem, telefony o trzeciej w nocy (czy to dzwoni Nic? czy policja? lekarz dyżurny oddziału intensywnej terapii?), kolejne terapie odwykowe. Jego ciągły niepokój o Nica staje się jego własnym uzależnieniem; za graniczącą z obsesją troskę o syna i życie w nieustannym stresie musi zapłacić bardzo wysoką cenę. Jednocześnie jako rasowy dziennikarz David Sheff sprawdza wszystkie możliwości leczenia, jakie mogłyby ocalić życie.

[Media Rodzina, 2011]