"- Czy ty potrafisz zmyślać?
- Czasem, gdy jest to konieczne.
- Ja bardzo dobrze zmyślam, nawet bez potrzeby. Gdy się kłamie z konieczności, ma to oczywiście mniejszą wartość. Mogę wytrzymać cały dzień, nie wymówiwszy słowa prawdy. Zeszłego roku w szkole zdobyłam nawet order za kłamstwo.
- Kłamiesz - mówię. Ale moja riposta nie wzrusza jej ani na chwilę. I ciągnie dalej w tym samym sensie ze spokojną pewnością siebie:
- W klasie drugiej logiki bierzemy tego rodzaju ćwiczenia z kłamstwa drugiego stopnia. Ćwiczymy również kłamstwo pierwszego stopnia z dwiema niewiadomymi. A czasem kłamiemy chórem, to bardzo podniecające. W wyższej klasie przerabiają drugiego stopnia z dwiema niewiadomymi i kłamstwo trzeciego stopnia. To dopiero musi być trudne. Chciałabym, żeby już był następny rok."

s. 30

"Podczas gdy owe myśli przechodziły mi przez głowę, Janek wraz z siostrą zakładali mi na oczy czarne okulary. Wykończona gumą oprawka o przylegającym kształcie pasowała doskonale do mego czoła, skroni i policzków. Natychmiast stwierdziłem, że nic nie mogę dojrzeć ani z boków, ani też dołem i że również nie widzę nic patrząc poprzez szkła, które są prawdziwie nieprzeźroczyste.
I teraz idziemy sobie po chodniku alei obok siebie, ja i chłopiec. Trzymamy się za ręce. Prawą, wolną ręką wystawiam białą laskę do przodu, omiatając koniuszkiem przestrzeń przed moimi krokami w poszukiwaniu ewentualnych przeszkód. Po paru minutach posługuję się już tym akcesorium zupełnie swobodnie.
Rozmyślam, pozwalając się prowadzić jak ślepiec, o tym interesującym i coraz większym ograniczeniu mojej wolności {...]
Jednocześnie słysze lekki szelest papieru. Zamiast powiedzieć na głos, w jaką stronę chcemy się udać, Janek wyciągnął zapewne zapewne do szofera świstek papieru, na którym zapisany został adres (przez kogo?). Ten wybieg pozwala utrzymywać mnie w nieświadomośći miejsca naszego przeznaczenia. Podstęp taki może nie dzwić szofera, ponieważ posługuje się nim dziecko.
A jeśli to nie była taksówka?"

s. 42