Kiedy ta książka dostała się w moje ręce, nie miałam żadnych wątpliwości co do tego, czy chcę ją przeczytać. Wbrew pozorom bowiem książki o Piotrusiu Panie nie są dla dzieci, a na pewno nie wyłącznie dla nich.

"Piotruś Pan w czerwieni" to oficjalna kontynuacja "Piotrusia Pana" J.M. Barriego (mam nadzieję, że dobrze odmieniłam nazwisko), i mimo że została napisana przez kogoś innego, jest idealna. Geraldine doskonale utrzymała atmosferę książki, a nowe przygody Chłopca, który nie chciał dorosnąć i jego przyjaciół są serią zaskakujących, może mało spektakularnych, ale jednak, zwrotów akcji. Zaskakujące jest zupełnie nowe spojrzenie na Nibylandię - Krainę rozległą, niebezpieczną i zamierającą, jednocześnie utrzymujące nas w nastroju z pierwszej części.

W "Piotrusiu Panu w czerwieni" podstarzali, niegdyś zapodziani, chłopcy i pani Wendy mają problem ze snami, które jakimś cudem przeciekają z Nibylandii. Postanawiają więc, że muszą tam powrócić, aby sprawdzić, co się dzieje, a dzieje się z pewnością coś niepokojącego. Jednak powrót do miejsca dostępnego tylko dla dzieci nie jest łatwy dla dorosłych bohaterów. Aby dostać się do Nibylandii, muszą dokonać dwóch rzeczy: zdobyć pył ze skrzydeł wróżki i stać się znów dziećmi. Czy wszystkim się to uda? Tego nie powiem, ale zdradzę, że dotrą do Nibylandii, jednak zdziwi ich to, co zastaną.

Co się stało z cudowną wyspą? Czy wróżki żyją długo? Kim jest tajemniczy Ravello? I dlaczego Piotruś Pan przywdział szkarłatny strój? Tego dowiedzieć musicie się sami! A pytania będą się mnożyć!

Gorąco zachęcam, książka jest naprawdę niezwykła i niesie ze sobą kilka ważnych myśli, a przede wszystkim jest piękną, ale i pełną niebezpieczeństw historią o każdym z nas.