Książka "Jak być dobrym" nie podobała mi się, chociaż lubię Nicka Hornby'ego i na początku lektury podobało mi się, że książka tak oczyszcza z emocji, przez to, że Hornby pisze to, o czym często sami myślimy. Później jednak straciłam serce do lektury, gdyż narracja jest prowadzona niekonsekwentnie, pewne wątki się gubią, książka jest mało czytelna. Owszem, jak to u Hornby'ego, zdarzały się ciekawe myśli, jak ta, że życie bez prawa do nienawiści i pogardy nie jest życiem, albo uwaga brata narratorki, któremu życie się "kitwasi", nie należy do żadnego obozu, poszedł kilka razy do kościoła, gdzie pani pastor głosi słabe kazania, i właśnie to mu odpowiada, bo gdyby były za dobre, to by go to wciągnęło... i w sumie z tym wszystkim jest NORMALNY.

Oprócz sensownego zbudowania fabuły książce brakuje też humoru, za który polubiłam Nicka Hornby'ego. Jest zbyt ciężka. Taki smutnawy reportaż, i to z bohaterami, którzy raczej nie budzą wielkiej sympatii.