Książka „Chemia śmierci” zaczyna się niezwykle interesującym (oczywiście jeśli ktoś lubi takie szczegóły), soczystym, dokładnym opisem procesu rozkładu ludzkiego ciała. Dowiadujemy się o kolejności, w jakiej różne mikro- i makroorganizmy pojawiają się na miejscu śmierci. Autor – Simon Beckett raczy nas ciekawostkami z życia tych padlinożerców. Trudno oderwać się od tak dobrze rozpoczynającej się książki. Kilka kartek później pojawia się główny bohater, sympatyczny David Hunter ubiegający się o posadę lekarza rodzinnego w małej miejscowości Manham. Czytamy o perypetiach medyka, nieufności lokalnej zamkniętej społeczności, przyjaźni rodzącej się pomiędzy Davidem a jego pracodawcą. Wszystko napisane sprawnie, klimatycznie. Książka niechybnie przypominałaby dziennik Jamesa Herriota - wiejskiego weterynarza (seria obowiązkowa dla każdego zjadacza książek lubiącego cudowne powieści), gdyby obiektem badań nie byli ludzie zamiast zwierząt i gdyby sielskość Manham nie została brutalnie zniszczona przez szereg okropnych zbrodni. Akcja przyspiesza, policja odkrywa tajemnice Davida, jego - że tak się wyrażę - specjalizację.

Znakomicie napisane, wiarygodne postacie, oryginalny pomysł. Ale tylko do połowy. Gdzieś w okolicy półmetka zabrakło pomysłu, czytelnik (tzn. kot w butach we własnej osobie) odnosi wrażenie, że książka była kończona pospiesznie, wątki, które ślicznie się rozwijały, ucinane są banalnie i płasko. Tak jakby „Chemia śmierci” miała dwóch autorów. Może to tylko moje odczucia. Chętnie poznam zdanie innych czytelników tej książki. Mimo wszystko jestem przekonana, że sięgnę po drugą część opowieści o Davidzie Hunterze, szczerze go polubiłam i trudno było mi odłożyć książkę na półkę.