Powieść opowiada losy pełnoprawnych mieszkańców miasta, którzy nagle zostają zdegradowani do pozycji nic nieznaczącej jednostki. Pojmani, odseparowani od rodzin i reszty społeczeństwa, zostają uwięzieni w opuszczonym, zaniedbanym szpitalu psychiatrycznym, który staje się ich gettem. Wszystko to za sprawą epidemii ślepoty, jaka ich dotknęła. Najbardziej przeraża fakt, że do niedawna byli pod opieką państwa, a nagle, skazani na łaskę lub niełaskę władz, muszą radzić sobie sami.

Powieść jest napisana ciekawie, aczkolwiek osobie, która nigdy nie czytała żadnej powieści Saramago, zadziwiający może wydać się fakt, że dialogi wplecione są w ciągły tekst, bez myślników, jedynie oddzielone przecinkami. Bohaterowie nie mają imion, są opisywani tylko za pomocą charakterystycznego szczegółu, np. prostytutka to dziewczyna w ciemnych okularach.

Powieść godna polecenia tym, którzy nie są obojętni na ludzki los, a są już po lekturze np. "Dżumy" czy choćby "Innego świata".